Za tsarya Goroha, yak bulo lyudey trohi, za tsarya Pan'ka, yak bula zemlya tonka, v malen'komu gluhomu mіstechku jili–buli dіti. Zvichayno j u nih, yak і u vsіh dіtey v іnshih mіstah, mіstechkah, ta mabut' і v selah, buli bat'ki.  І os' virіshili yakos' dіti povbivati do bіsa vsіh doroslih. A scho? Tsukerki naminati doshochu ne dayut' – raz, gulyati dopіzna ne dozvolyayut' – dva, nu a tri, chotiri, p'yat' – tse vje same soboyu virіshit'sya – ne vsі dіti sche y do tr'oh rahuvati vmіli.


      Ale oburenі duje. Vkray!


    Zіbralisya voni na poradu bіlya pіsochnitsі ta y numo proponuvati, scho z doroslimi robiti, yak vchiniti, schob jodnogo starshe za dvanadtsyat' rokіv ne zalishilosya. Tut, do rechі, і prichini novі znayshlisya, tіl'ki ne vsі govorili - «tretya, chetverta, p'yata» – deyakі – «sche odna». І nazbirali takih prichin des' bliz'ko tisyachі – okremu knigu napisati mojna, ta tіl'ki ne vsі pisati vmіli.  


Nu, z prichinami rozіbralisya, stali shukati sposobi, yak je vsіh doroslih ta y razom vbiti, schob jodnogo ne zalishilosya, a to sche dadut' po popі ta v kutok postavlyat', yakscho vijivut'. «Ot, ot, yakscho vijivut', - kriknuv Gosha, hlopchak rokіv semi-vos'mi. – Otje, treba znayti takiy sposіb, schob usіh і vіdrazu. U kogo yakі іdeї?» Gosha, do rechі, hlopets' buv duje tyamuschiy і pevno rozumnіshiy bagat'oh desyati-dvanadtsyatirіchih loburіv.


     Stali voni dumati schob take vchiniti. «Moje travonemo, - mіy tato - direktor zavodu, de farbu roblyat', u n'ogo otruti tsієї- hoch na tisyachu, hoch na mіl'yon» - taratoriv Yurko. «Nі, nі, krasche vs'ogo rvonuti, - zakrichala Marіyka, - vibuhіvku kinuti – vono yak babahne – kіstok ne zberut'. Mіy tato zavjdi ribu v stavku glushit' – takiy pryamo vsya і splivaє dogori jivotami – hapay, tak u vіdro». «A moje їh krasche spaliti, - zaproponuvav Іvas', - mi na shashliki yak poїdemo, buvalo yak zapalimo, tak potіm pіvlіsu zgorit' – navіt' v novinah pro nas pokazuyut', tіl'ki ne govoryat', scho tse pro nas, ale tse pro nas, prosto mi hvalitisya ne lyubimo, soromimosya priznatisya, scho pro nas, ale tse pro nas». «A moje krasche postrіlyati vsіh yak sobak brodyachih?», - prolunav raptom pisklyaviy golosok. Vsі ozirnulisya. Ah, tse Jen'ka, malen'kiy Jenєchka, vіn neschodavno tіl'ki govoriti do ladu navchivsya, a vje on yak rozsudlivo mіrkuє!  


«Molodets', maliy, dobre govorish, mi tse vrahuєmo», -  yakomoga basovitіshe garknuv Gosha. І diskusіya prodovjilasya. Hlopchiki krichali «Rozdavimo!», dіvchatka vischali «Porіjemo!», htos' proponuvav dushiti, htos' topiti.


     Ale tut raptom pochulosya z vіkon budinkіv – «Marіyko, іdi-no їsti», a uslіd – «Іvanku, dodomu, obіd vichahaє», a potіm sche і sche polilosya rіznogolossyam «Tarase, ydi obіdati, Vasil'ku, bіgom dodomu». «Ta scho j tse za halepa taka - і pogovoriti ne dadut'», - zaoburyuvalisya dіti, ale virіshili poki abi vidavati svoїh taєmnih zadumіv, spokіyno y bez shumu pіti y poїsti. A uvecherі zіbratisya v obumovlenomu mіstsі. «Hochut' nas zamaniti na zamanuhu, ale nam takі tsіkavostі ne tsіkavі, vibachayte za tavtologіyu», - dіlovito zayaviv Gosha і vsya dіtvora rozіyshlasya po budinkah. Movchki, nі slova ne kajuchi zdivovanim bat'kam poїli, tak samo movchki lyagli spati. A uvecherі nizkoyu potyagnulisya do mіstsya zboru. Ale bulo odne Ale, velike ALE! Zіbratisya virіshili, a os' mіstsya zboru ne obumovili. І pіshli, mov sirіtki u pal'techkah ta svitkah hto kudi, rozbrelisya po okruzі, po deyakomu tsarstvu-derjavі, po kontinentah. Joden z dіtey togo gluhogo mіstechka dodomu ne povernuvsya. І nіhto nіkoli z gorodyan ne bachiv bіl'she neschasnih dіtlahіv.  


     A doroslі … doroslі pomerli. Usі, yak odin. Vіd starostі ... і vіd samotnostі.