Vіtalіk Yuhimenko
"Vbivstvo znіchev'ya"


Strofa:
Na ganok stupaє ostannіy mayster sopіlok.
Z doschu yomu zle, yak dosch ? vіn і bachit' gіrshe.
Vіn plache, gamselit' vіdro, vіn zliy, bo ? chi vspіє?
Chi vistruje dіtyam do mene podіbnu іgrashku?

Gra v Boga
"Poeti ne vbivayut'".
V. Nabokov
Oy, lyubі moї poetiki,
do bіsa nas, yak do bіsa!
Ta hlopchik tendіtniy vse-taki
schos' vibere іz napisanogo.
Mama priyde sturbovana,
gadayuchi: to buv plach yogo?
І vitre farbu nad brovami
u tihogo, nіbi splyachogo.
A hlopchik vje snit'. Nu hto b sche tak -
porіzati sertse strunami...
Pishu dlya takogo hlopchika.
Pishu dlya takogo yunogo.

PRO SEBE
sobі
Nache dzvoni, chistu bіliznu
za motuzki moroz pogoyduє.
Ya b tebe, yak tarіlku, vilizav,
ale j ti vse odno budesh hvoydoyu.
Ya b tebe, yak tarіlku vilizav -
usі kvіtochki - yak u ditinstvі.
A v vіkno napolohano bilisya
vіd morozu ne dzvoni, a djinsi.


* * *
Gorit' korabel' - tіkayut' schurі.
Tak z nas vigrizayut'sya skurvlenі vіrshі
і mіj obgorіlih schogl і darіv
borsayut'sya. Htos' kliche Vsevishn'ogo.
Hvilі bіsnuyut'sya, hvilі kiplyat',
hvilі - voni spokonvіchnі і yunі,
a vse, scho zalishit'sya vіd korablya, -
sіm patsyukіv і tіlo yungi.

* * *
- Mi tsієї vesni sche pobachimos'.
Ya tsієї vesni lіg dodolu.
І ochima takimi sobachimi
provedu, yak kohaniy, dodomu.
A dereva ugoru rukami;
vіter v kosi derevam bolyu?che,
і sl'oza golovoyu ob kamіn' -
ot yak rodit'sya bog kuryachiy.
І krichatime htos': "Scho robit'sya!"
Znayu: ti j і ne dumav zlogo.
Lyaju ya v sіrnikovіy korobochtsі
zamіst' konika, dіt'mi zlovlenogo.

* * *
І popadayut' pіddanі v nogi -
povniy mіsyats' v ochah zaіskrit'sya.
Ya uvіruyu v tebe zemnogo,
a z derev oblіtatimut' kril'tsya.
І gostriti mechі povelіv ti -
povniy mіsyats' vganyaє u vіdchay.
Yak za tebe vpadu pomolitis' -
zapalayut' dereva, mov svіchі.
Vіter vp'yavsya v tvoyu tyativu,
zbiv z konya, nіj kalinoviy viter.
Ti volossyam stіkaєsh v travu -
lіs derevami vicheshe vіter.
Ya shilyus' vіd velikoї vtomi,
і mene dikiy zvіr rozdere.
Nas zabudut' usі, a natomіst'
tut nіkoli ne bude derev.

* * *
Sontsya nemaє nad ploscheyu Zrechen'.
Terpko y spokuslivo dlya samovbivstv.
Vіrsh golubi rozpatroshuyut' ґrechno:
vitrusiv vіrshіv dlya golubіv.
V grudyah tak teplo і nіbi vorkoche.
Vіter ptahіv pіdrivaє uvis'.
Ochі, bud' laska, zakriy menі ochі!
Sontsya nemaє, a vіrshі zbulis'.
Pіr'ya posipalos' pasmami bіlimi.
Pіr'ya, mov listya, - tse osіn' taka.
Ptastvo dolonyami kril golubіє -
shreschenі ruki u hvilyah tanka.
Kril obletіlih lіtayuchі opleski -
hvilyami. Plinu. Daleko do dna.
Sluhay, u mene j ne vistachit' doblestі.
Sluhay, voskresnu nastupnogo dnya.
Lyubiy, povіr, ti nіchogo ne zmіnish:
vje sutenіyu, rosa na gubah.
Ya rozrostusya patlatim jasminom,
kvіtnutimu golubami.
Sontse ne zіyde nad ploscheyu Zrechen' -
bude zasonyachno dlya samovbivstv.
Chasom poeti takі nedorechnі...
- Na, pogoduy golubіv.

* * *
Doki tisha nadvorі velika,
aj do tsokotu ratits' v hrebtі,
odinoko tantsyuє і z viklikom,
bez melodії navіt', striptiz.
І po tіlu, mov rodimki, zorі.
Pahne yablukom vlasne pleche?
Ti soboyu - mittєvі uzori.
Chom ne p'yati, a skronі peche?
Ne divitis', ne bachit', ne glyanuti,
bo vіkno - to bermuds'kiy kvadrat.
Chi rozpusnі vi, drevnі rimlyani?
Chi ti pristrasniy, dosch іz vіdra?
Bez plachu, odinoko і z viklikom,
tak shvil'ovano, nіbi voda,
striptizuє schonochі kalіka,
striptizuє, schob htos' pіdglyadav.

* * *
Dіti, mabut', lyubili more.
Dіti ґrechno lіpili pasochki.
Tіl'ki chayka ostrahom zmorena
ne divilas' na pіni lampasiki.
Bereg mariv zvablivimi mushlyami,
і pіsok rozsipavsya, mov zrada.
Bez jalyu yazikami sinyushnimi
more vpalo і nіchim zaraditi.
Bereg mokrimi chaykami vsipaniy.
Dіti bachili b - pozbirali b.
Onde sito y vіderechko vipali,
і rostut' na panamtsі korali.
Dіti, pevno, more lyubili.
Chom je j nebo bliskuchoyu gіlkoyu
stele pasochki kvіtami bіlimi,
yak tendіtnі fіgurnі mogilki?
* * *
sestram
Dvі bentejnі gorlitsі, nache ochі gorlits'.
Dvі spolohanі pіsnі: nadvorі smerklo.
Ya vezu vam shedevr u gazeti zagornutiy.
Ya vezu vam dzerkalo.
Zazirnete - tak nache v krinitsyu bratovu,
de voda, po yakіy ne hodili nіkoli.
Zazirnete - tak tіl'ki vodi nabrati,
a vono - іkonoyu.
Z "Psalmokriloї poemi":

3. Paperova pіsnya Sorelya.
Olesі Lyaschenko
Gubi bezzahisnі y vologі,
і tremtlivі - aj b'yut'sya ob bereg.
І hto skaje, de zakіnchuєt'sya more,
a de pochinaєt'sya pіsnya?
Ale poglyad nabіgaє na poglyad,
nadkrikuyuchi na ulamki vіru.
Bo ti chekaєsh paperovu chayku.
Bo ti jivesh tim, schob yakos'
priv'yazati svoyu pіsnyu
do nіg movchaznogo ptaha,
і vona zatrіpoche, yak strіchka,
nad morem, nad sontsem, do neba...
Bo ti jivesh tut odvіku.
Bereginya mors'koї pіsnі.
Ti zbiraєsh movchaznі mushlі.
Ti hovaєshsya v nih schonochі.
І schonochі jivesh v іnshіy
іnsha іnshoyu pіsneyu.
Bereginya nіmih mushel'.
Ti daruєsh їm svіy golos.
Kojna mushlya mrіє u sobі
vinositi tremtlivu pіsnyu
Voni vagіtnіyut' z tvogo yazika
v tu mit', yak nova chayka
trіpochet'sya u hvilyah nochі,
doletіvshi lishe do pіvmorya.
І na ranok schasliva mushlya
sudomit'sya u vajkih pologah,
і sche odna sinya strіchka,
tak і ne stavshi nebom,
stіkaє mіj pal'tsіv і gub.
І pіsnya nabіgaє na pіsnyu,
omivayuchi vіru, yak nogi,
і roztrіpuyuchi rozmoklu chayku.
Ale hto skaje, de zakіnchuєt'sya pіsnya,
a de pochinaєt'sya more?