Jila-buti dіvchina Oksana. Prosta taka, navіt' trohi sorom’yazliva. Jila v zvichaynomu malen'komu provіntsіynomu mіstechku posered bagatolyudnoї stolitsі і mrіyala pro veliku і chistu lyubov. Yak, utіm, bagato hto v її vіtsі.


    Yshla vona yakos' po parku v tsentrі vulitsі. Vje bula osіn', listya z derev zrivalosya і povolі letіlo, pіdhoplene spekotnim vіtrom. Na kolis' nіkoli ne porojnіy klumbі krasuvalasya odna єdina troyanda. Yak ne banal'no, rojeva. Oksana nashvidku probіgla poglyadom po popah tat, scho vigulyuvali svoїh viryadjenih dіtlahіv і pіshla sobі dalі. Ale raptom pochula svist. Z nezvichki Oksana vsya zasharіlasya. Vona pochala oziratisya na vsі boki, shukayuchi ob’єkt, scho vidavav sey visokochastotniy zvuk. Prote okrіm troyandi ta vischezgadanih pop, nіchogo zdatnogo na take znuschannya nad Bethovenom, Motsartom і Glyukom, ne bulo. Hіba, scho troyanda. Samotnya troyanda, kolis' nіkoli ne samotnya na dovkolishnіh klumbah.  «Bethoven, Motsart і Glyuk, Bethoven, Motsart і Glyuk, p'yatnadtsyat' z polovinoyu razіv navіschos' povtorila pro sebe Oksana, - Nі, tse dalebі ne Glyuk». Melodіya bula shvidshe shoja na vesіl'niy marsh v priskorenomu tempі. ... Tse troyanda.»


      Tak, tak, tak, і sche sto razіv po sto tsih samih tak. Tse bula troyanda. Rojeva troyanda. Rojeva, yak nebesa pіd chas zahodu, yak nebesa pіd chas svіtanku, yak nebesa, yakscho divitisya na nih cherez rojeve sklo. Tse bula troyanda. Ne tіtka Roza z Nіjina, yaka zaborgovuvala vsіm na svіtі vse na svіtі і їy use yakos' rojevo, і ne sobachka Rozka, yaka umіla stribati z pіdlogi na pіdvіkonnya, pri ts'omu radіsno gavkayuchi і pіdvivayuchi u pol'otі, і pomerla shіst' rokіv tomu. Tse bula same troyanda, scho stoїt' samotn'o na klumbі. «Pryamo yak sirіtka» - podumala Oksana і zіrvala tsyu samotnyu troyandu.


    Vona prinesla її dodomu і odrazu j postavila u vazu. A vazu - na pіdvіkonnya. Tak, tak, same tak vona і zrobila. Odrazu j postavila u vazu, і zrazu j – na pіdvіkonnya. Schob z vulitsі pomіtno bulo. Lyudi podivlyat'sya і zausmіhayut'sya. Klasno j!


      Oksana sche z pershogo klasu pam'yatala, scho yakscho zrіzanu kvіtku odrazu j ne postaviti u vodu, to vona zіv'yane. Prichomu protyagom ne dovgogo chasu. Moje navіt' duje netrivalogo chasu. І  z rozrahunkіv Oksani, te j same trapit'sya і z zіrvanoyu kvіtkoyu, a ne lishe zі zrіzanoyu. A Oksana z rann'ogo ditinstva bula duje zdatnoyu dіvchinkoyu. Navіt' v deyakomu rozumіnnі talanovitoyu. Tomu vona vse zrobila pravil'no і teper mogla radіsno zavalitisya na divan, zakinuvshi nogi na shafu (nijnyu politsyu, ne podumayte, scho Oksana bula akrobatkoyu abo yakimos' chinom vіddіlyala nogi vіd tuluba, - nі, prosto na nijnyu politsyu shafi) і zabaldіla, aj usya  zakayfuvala vіd zadovolennya vikonanoyu robotoyu. Den'-bo proyshov ne darma. On yaku troyandu z klumbi potyagla. Rojevu. Z chujoї mіj іnshim klumbochki. «Tsіkavo, a komu nalejat' kvіti, scho rostut' na klumbah mіsta, - podumala Oksana. – A moje voseni voni vje nіchiї. A yakscho b zіrvala tsіliy buketische ulіtku, a za tse yakas' stattya, nu, tam krimіnal'schina і take іnshe, ale nіhto ne bachiv і shukay vіtra v polі, scho todі? Nu todі, mabut', і priєmnіshe bulo b prinesti tse divo do budinku. A tak... Moje y ne varto bulo brudnitisya? Nu ta vje godі, sprava zroblena... Ale, chiya j use-taki klumba?» Ta dumati pro tse v Oksani ne bulo chasu. Ta y koli dumaєsh, ta sche y lobik morschish, zmorshki z'yavlyayut'sya, a tse jahlivo starit'. A komu j hochet'sya pogano viglyadati. Tim bіl'she ts'ogo vechora. U Oksani j і chasu podumati ne bulo ne tomu, scho dumati ne privchena chi mo’ ne lyubila. Duje navіt' lyubila. Ta y privchena duje navіt'. Ale ts'ogo vechora Oksana chekala v gostі svogo hloptsya. Boyfrenda. Nay-naykraschogo, hoch pal'chiki oblizuy.  Їy uzagalі z nim poschastilo. Takiy horoshiy, pryamo hvali, ne nahvalishsya.


Lyubila yogo Oksana.


      І os' priyshov її sudjeniy-ryajeniy. Z plyashkoyu vina і kul'kom «Barbarisu». Oksana jah yak lyubila l'odyaniki u bliskuchіy obgorttsі. Vono j і smachno y naryadno. A yakos' navіt' hotіla obkleїti kuhnyu fantikami vіd l'odyanikіv, schob bulo krasivo і nestandartno. Svoє, znachit', oblichchya schob u kuhnі bulo. Ta vse yakos' nathnennya ne bulo. A vono j u bud'-yakіy spravі potrіbne. A z fantikami, ta y bez nathnennya – tse yak pіd vіnets', ta bez bat'kіvs'kogo blagoslovennya - fіgnya tse, ne mojna tak, ne po bojomu tse, ne po lyuds'ki.    


     Radіsno zustrіla kohanogo Oksana. U krіslo vsadila, chaєm napoїla, novini razom po teleku podivilisya. Vіdkorkuvali vino, rozlili po kelihah і .raptom  pochuli svist. Protyajniy і pronizliviy, rіjuchiy sluh na drіbnu kapustu. Svist zapovniv usyu kіmnatu svoїm zuhvalim spojivats'kim stavlennyam do us'ogo, scho vіdbuvaєt'sya vіdbuvalos'. Oksana perelyakano zavertіla golovoyu spodіvayuchis' zrozumіti, scho j tse za svist, zvіdki vіn. A її hlopets' tak samo zavertіv golovoyu і tej spodіvayuchis' zrozumіti, scho j tse za svist, zvіdki vіn, ale vje ne perelyakano, a zdivovano. Svist dolіtav z vіkna. Tochnіshe, z boku vіkna, yak odrazu j zdogadalasya Oksana – tse troyanda. Troyanda, scho stoїt' u vazі, yaka u svoyu chergu, stoїt' na pіdvіkonnі, os' і zdaєt'sya, scho svistyat' u vіkno, a tse – troyanda. Vona sche na klumbі povodilasya yak ostannya .., і zaraz take vlashtuvala.


    Ale j hlopets' ne znav, scho u yogo dіvchini na pіdvіkonnі stoїt' take chudis'ko klubne, abo pravil'nіshe, mabut', bude skazati klumbove. Vіn je dumav, scho tse htos' z vulitsі u vіkno svistit'. «Nіchogo sobі, dіvaha! Їy on u vіkno svistyat', viklikayut', yak yakus' dіvchinku nehoroshu, yakus' bbbbb...bezvіdmovnu, bezvіdpovіdal'nu (vіn nіkoli ne layavsya, bo vihovuvavsya v strogostі – tato, vse j taki - general). Tak ot, shopivsya vіn skorіshe, ta y chkurnuv get'. – Sche nagorodit' chim-nebud', use jittya potіm lіkuysya».  


      Yak ne vіdgovoryuvala yogo Oksana, yak ne perekonuvala, - troyanda tse, na pіdvіkonnі, - nіchogo і sluhati ne hotіv. «Scho ti mene zovsіm za derevo trimaєsh, ya tobі ne Buratіno yakiy!»    


    Hlopets' utіk, a Oksanі bіdnіy scho robiti? Zaplakala vona gіrko, lyagla na divan, skrutilasya kalachikom (abo troyandochkoyu, tse yak komu bіl'she podobaєt'sya nazivati taku pozu), і zasnula. І prisnivsya їy son chudoviy. Nache pіd’їhav do budinku hlopets' її rozprekrasniy na motorolerі. Krutomu, doroguschomu. Usі susіdi z vіkon viglyadayut', hvalyat' yogo, ne nahvalyat'sya. A vіn krichit' Oksanі: «Masha, vihadі! Smatrі kakoy ya muschіna v samam rasvєtє sіl!, Uj zamuj nєvtєrp'oj! (hocha, do chogo tut tse?) Vihadі!» І zasvistіv schos' shoje na Al'bіonі, tіl'ki yakos' tumanno. «Ya ne Masha yakas', ya Oksana, y mіj іnshim, Oksana Іvanіvna» - kriknula pro sebe uvі snі Oksana. Chogo vіn tak pro neї? - vse sche pro sebe podumala vona. І tut je prokinulasya.


      І zgadalosya їy, scho sche pra-pra-pradіd (nі, tobto tak, pravda, chista pravda, - pra-pra-pradіd), sche pra-pra-pradіd ts'ogo samogo hloptsya, sche pri tsars'komu rejimі ( do 1917 roku – zaraz, mabut', malo hto і prigadaє, sho vono za burda), tak ot yogo predok pratsyuvav u dityachomu sadku storojem і do smertі zagodovuvav dіtey shokoladkami. U pіdvalі ditsadka znayshli p'yat' ponіvechenih trupikіv, - galas buv na vse mіsto. Ale, schopravda, oskіl'ki u n'ogo buli rodichі pri dvorі sche z chasіv Katerini II, yogo «vіdmazali», spravu zakrili, a sam vіn nezabarom stav prokurorom povіtu. «Yabluko vіd yablunі» - podumala Oksana і zausmіhalasya. І tak їy stalo radіsno, scho vona lyagla na divan і zasnula. Ale na tsey raz їy vje nіchogo ne snilosya. Prosto lyagla, zasnula, і yakos' odrazu j prokinulasya. І zgadalosya їy, scho v ditinstvі tіl'ki-no tato z mamoyu priveli її do ditsadku, yakіs' pokid'ki pіdlo poznuschalisya z neї. Їy pіdkinuli zapisku, u yakіy karlyuchkami bulo nadryapano, - «Mi vikrali tvoyu lyal'ku і vona brudno pozbitkuvalasya z nas. Yakscho ti ne vjivesh zahodіv po її perevihovannyu, mi znaєmo, kudi pisati skarjitisya.» Tse duje zgubno poznachilosya na її sche ne zmіtsnіlіy psihіtsі. Oksana todі nadovgo zahvorіla. Tak, povozilisya v tu poru z neyu bat'ki– і po lіkarnyah, і po psihologah, і po babtsyah ta ekstrasensah usіlyakih. Ledve postavili na nogi. І tak vіd ts'ogo gіrko stalo Oksanі, scho vona vje zbiralasya zaplakati, nu і yak v poperednіh situatsіyah lyagti na divan і zasnuti. Ale peredumala.


      Zachinila dverі.... Ta raptom zgadalos' їy... yak govoriv Hіchkok… Nemaє nіchogo strashnіshogo zachinenih dverey. Tomu vіdchinila Oksana dverі nastіj. Uzyala sumochku y pіshla proytisya nіchnim mіstom, posluhati yak ptashki spіvayut', povіtryam podihati, poki scho zavodi ne povіdklyuchali fіl'tri na nіch.


       І prohodyachi povz samotn'oї klumbi Oksana znovu pochula divniy zvuk. Vona ozirnulasya na vsі boki y pobachila … troyandu. Bіlya klumbi. Bіlya tієї klumbi, de vona zіrvala tu bezgluzdu troyandu teper stoyala Roza і grala na bayanі. І zvuk tsey divniy buv nіchim іnshim, yak groyu na bayanі. Tse grala Roza – tіtka Roza z Nіjina, yaka zaborgovuvala vsіm na svіtі vse na svіtі, і teper їy tse mabut' ne rojevo. Vona stoyala bіlya klumbi, plakala і smіyalas', і  grala na bayanі. A bіlya її nіg lejav kapelyuh. «Dogralasya», - podumala Oksana і zupinilasya.