Yaka bіla і puhnasta tsya perina! Naskіl'ki nіjna vona і naskіl'ki chista! Gospodi, yak bulo nezatishno tam, - na zemlі! Ale ya pіdnyavsya nad zemleyu – nad її suєtoyu і tlіnnіstyu, pechalyami і strahami. І tam unizu zalishilosya vse, scho kolis' trimalo. Listya, stebla, gіllya, korіnnya. Ya stav vіl'nim і krila rozgornulisya, podіbno do kvіtki, scho rozpustilasya.    


     Ya zletіv nad zemleyu, porinuv nad mejami, napovnivsya svobodoyu, yak znachennyam. І znachennyam, yak svobodoyu. Vsі moї dumki obіynyatі kolis' nіjnim, ale chіpkim steblom, scho zrostav іz samoї makіvki zemlі, znayshli teper svobodu. Ya zletіv nache ptah і znayshov tsyu solodku mlіst', tse velichne loje sered vrajayuchoї chistoti blakitnogo neba – hmaru, scho pestit' navіt' moє sertse svoїmi ajurnimi pushinkami.


      І teper, divlyachis' na nenache sonnu, zastiglu v suєtі і nelyubovі zemlyu, ya navіt' mayje ne zgaduyu tu obpalyuyuchu, solonu yak more, sl'ozu, yaka rozіrvala moє sertse, virvavshi z n'ogo krila, scho sche tіl'ki zarodjuvalisya. І yak ya holodnimi, sinіyuchimi vіd vіtru skrivavlenimi rukami zakrivav, zagoyuvav ranu, zyayuchu v moїh grudyah і zakolisuvav, pestiv і lelіyav tsі nіjnі krila. Bіlі z tonkimi rojevimi projilkami nezabutih snіv, sche ne rozgornutі voni nagaduvali buton yablunevoї kvіtki. Ya  lagіdno zіgrіvav їh svoїm dihannyam і trepetno gladiv tsyu nіjnu plot'. І os' voni ojili, ya pochuv їh gluhe sertsebittya. O, tse bula spravdі kazkova mit'! Nіjniy buton rozgornuvsya podіbno gіgants'kіy, neperebornіy u svoєmu bajannі jiti kvіttsі. Zatrіpotіli na vіtrі puhnastі bіlosnіjnі pera, vse sil'nіshe zapul'suvala krov v jilah. Ya znayshov svobodu. І svoboda priynyala mene.    


         Nіbi pіdkoryayuchis' nevіdomomu, zakladenomu v pіdsvіdomіst' samoyu prirodoyu іnstinktu abo ritualu, ya pіdnyav ruki do neba і odnim rivkom krila rvonulisya vgoru і prilipli do moєї spini mіj lopatok. Na mit' ya vіdchuv bіl', ale lishe na mit'. .. Os'. ya vіl'niy. Krila pіdnyali mene vgoru, menі navіt' ne dovelosya dokladati yakih-nebud' zusil'. Ya lechu!


      Ya dosyag hmar! Skіl'ki razіv ya pіdnіmav ochі do neba і mrіyav pro te, yak bulo b dobre zanuritisya v tsey molochniy puh, lyagti na tse svyaschenne loje і zabutisya u spokoї і blajenstvі!  І teper ya tut, sered tsih nebesnih kul'bab, a sіra, bezgluzda zemlya -  tam unizu. І menі nemaє nіyakogo dіla do togo, scho vіdbuvaєt'sya sered tsієї vіchnoї shtovhanini і suєti.


     Yake chudovo tse zefіrove loje! Yake velichne ubrannya neba! Velichezna kvіtucha kul'baba Sontsya і tisyachі, mіl'yoni vje vіdtsvіlih kul'bab – hmari. A vdalinі – mіl'yoni і mіl'yardi takih je yaskravo palayuchih, yak Sonechko, kul'bab, ale vsі voni zdayut'sya takimi malen'kimi, deyakі navіt' drіbnіshe za makove zernyatko. І vse tse poruch, ya rukoyu moju dotyagnutisya do proplivayuchoї povz hmari, moju perestribnuti na neї і tak uves' den' katatisya nebom, zadihayuchis' vіd zahoplennya. Tse prosto kazka!


         . ..Znesileniy vіd veseloschіv, ya, vtomleniy, upav na scho vpodobanu mnoyu hmaru і zanurivsya v son. A vgorі nadі mnoyu vse sche tak samo pustuvali, grayuchi z vіtrom puhnastі hmari.  U promenistіy bezturbotnostі, perelivayuchis' na sontsі, voni plavali po nebu tudi-syudi, tudi-syudi.


       Ya zabuvsya v solodkіy drіmotі. Ale odna z hmar nenarokom poglyanula na sіru zemlyu zі snuyuchimi na nіy vіchno suєtnimi  lyud'mi. І vіd ts'ogo shvidkoplinnogo, nenarokom kinutogo poglyadu pot'myanіlo nіjne sertse bezturbotnoї hmarki і prolilasya sl'oza. Zkotivshis' puhnastimi yogo krayami vpala vona vniz. Nenache chas zastignuv vіd ts'ogo. Raptom zaklyak, zamovk vіter, zavmerlo sonyachne promіnnya. І lishe samotnya sl'oza prodovjuvala svoє padіnnya, povіl'no і nevblaganno nablijayuchis' do neruhomoї zemlі.


       І na ts'omu slіznomu shlyahu ne bulo nіchogo, scho b moglo stati pereshkodoyu dlya tsih ulamkіv poglyadіv neba, rozchinenih u bezvіr'ї sl'ozi. Nіchogo, okrіm takoї je, yak і іnshі, hmari. Moєї ulyublenoї hmari. Hmari, yaka priynyala mene v svoї obіymi і tak dbaylivo beregla mіy spokіy. Hmari, z yakoї ya hochu pochati svіy start u nove jittya – jittya bez strajdan' і bolyu, bez pechalі і vіdchayu. Hmari, z yakoї pochnet'sya moya podoroj po nezvіdanih sche zakutkah prekrasnogo svіtu, pro yakiy tam unizu na zemlі navіt' ne zdogaduєshsya. Tіl'ki tsya hmara bula pereshkodoyu na slіznomu shlyahu.


     . . .   Ya odrazu vіdchuv rіzkiy bіl' u grudyah, nenache htos' velicheznim kindjalom pronizav mene do samogo hrebtsya – tse vstromilasya v mene samotnya sl'oza posіrіloї hmari. Sl'oza vіd sіrostі і suєtnostі, dosі sche neznayomoї nebojitelyam. Ya sprobuvav pіdnyatisya z m'yakoї perini moєї hmari, ale ne zmіg navіt' povorushitisya. Ne zmіg navіt' zіthnuti na povnі grudi. Moє dihannya perehopilo і ya vіdchuv sebe nespromojnіshe ditini. Tse jahlive vіdchuttya neperebornoї tugi, bezmejnoї bezvihіdnostі – vіdchuttya bezporadnostі. Yak bezgluzdo! Teper ya buv prikutiy do hmari. Teper ya u nebі, sered svobodi. Ale ne vіl'niy. Ya prikutiy do hmari. Do polyublenoї mnoyu hmari.


     . . . Nadі mnoyu zavjdi hmarno...