Emіl' Verharn

Poezії

Perekladach: Mikola Zerov

Djerelo: Z knigi: Mikola Zerov. Tvori v dvoh tomah. K.: Dnіpro, 1990

Gordіst'

Nі, ne tomu, scho vіn jive u tuzі ta strajdannі,

Ale schoraz jivut' і budit' spodіvannya,-

  Vіn poven vіri, suvoriy svіt.

Darma, scho z davnіh uje lіt

  U hramovіm sklepіnnі,

Yak shodit' den', yak gasne svіt,

Schoraz mertvotnіshe zvuchit'

  Rozp'yatomu molіnnya.

Darma! Zusillya, mnojenі po vsіh kraїnah,

Vi vіru taїte v nezvіdanih glibinah,

  Bo vіrit' toy, hto robit' і tremtit'!

  I vіrit', hto shukaє y vinahodit'!

  I promіn' kojnogo svіtanku rodit'

I voskreshaє vіru, і vіra ta nova -

  U mіts' і zapal lyuds'kogo єstva.

A z neyu Gordіst' ustaє, na tayni napadaє,

Scho nam zemlya daє і znov od nas hovaє;

Ta Gordіst' moloda spinaєt'sya, jiva,

I pereshkodi valit' pered soboyu vsyudi,

Z sebe samoї tvoryachi schodenne chudo,

  Scho potrebuє rіd lyuds'kiy.

O vіro v silu ruk, v cholo і poglyad svіy,

  O vіro v mozok, doslіdom sp'yanіliy,

O vіro v rіd lyuds'kiy naprujeniy, palkiy!

  Yak ya z toboyu v nebezpetsі zlіy

І v slavі, scho jittya na pay menі vdіlilo,

  Stayu upevneniy і smіliy!

  Bo j yak podumayu, scho ya

Є divoglyadna chastochka buttya,

Ulamok vsesvіtu, vіddanogo na veletens'kі zmіni,-

  To nebo, zemlі, gori і gaї

Stayut' rіdnіshimi і blijchimi menі,

  I ya lyublyu sebe v tіm nejivіm stvorіnnі.

  Lyublyu sebe, divuyusya sobі

U ruhah molodih, scho robit' їh v jittєvіy borot'bі,

  Prohodyachi zemleyu, kojen,-

    Bo mayu ya,

  Yak kojen, hist, і volyu, і chuttya,-

І vse, scho robit' vіn, te y ya zrobit' spromojen.

Legenyami vbirayu ya velikih dіl krasu,

I slavu podvigіv, scho vіdusyudi line,

І dumku kojnu, yak svoyu, beru, nesu,

Bo smіlivіst' vіdchuv її v svoїh glibinah.

    I ot

  Ya vіdchuvayu,

Scho svіy ya u jittі do vsіh rechey, іstot,

  I v schedrostі bezkraїy

Ya vіddayu sebe, і vse mene proymaє.

I scho to - vada, zasluga, chesnota, grіh,-

Ale ta Gordіst' vchit' mene і z mujnіstyu terpіti,

  I, yak potreba, vmerti gordovito,

Schob ne prinizit' sil naprujenih svoїh.

Na molu v pristanі

Koli ya ydu do hvil' nіchnih і rozbuyalih,

  Yak okean u bereg b'є,

To ruki stiskuyu ya na grudyah zapalih,

  Schob sertse vіdchuvat' svoє.

Os'-os' pіd pal'tsyami tremtit' vono, shalіє,

  I pіd ritmіchniy rіvniy bіy

Vraz zagubilosya v bezumnіy veremії

  Bezladno zburenih stihіy;

Vіddayuchi jittya v zmagannya komashine

  Vіtrіv і nezlіchennih zіr,

Pіdnesene chislom і ritmom їhnіm,- line

  U neokrayaniy prostіr.

I postupaєt'sya moїm jadannyam pil'nim

  Vtopit' u vіchnіst' poglyad svіy,

I vipovniti chas і dalech bojevіl'nim

  Buyannyam bolіsnih nadіy.

Ya dumayu pro tih, scho v dal'nіh pokolіnnyah,

  Yak ya v otsyu shumlivu mit',

Potonut' poglyadom u osyaynih promіnnyah,

  Scho shodyat' na nіchnu blakit';

Scho priydut' tej do hvil' nіchnih і rozbuyalih,

  Yak okean u bereg b'є,

I ruki prikladut' tej do grudey zapalih,

  Schob sertse vіdchuvat' svoє.

Hotіv bi ya dlya nih u vіtrі tsіm mogutnіm,

  V solonih dalyah tsih znayti

Slova premudrostі, napoєnі maybutnіm

  I spraglі dal'shoї meti,

Schob dushu pristrasnu moyu voni vіdchuli,

  Spіznavshi іz samih-no slіv,

Yak sertsem radіsnim u chas davno minuliy

  Ya dushu їhnyu polyubiv.