ROSLINA DIVOVIJNOЇ SILI
        
       Іz glibini tr'oh tisyacholіt' dokotilosya do nas vіdlunnya Troyans'koї vіyni, povivshi oreolom legendarnostі іm'ya nezrіvnyannoї Єleni, cherez yaku desyat' rokіv lilasya krov troyantsіv і aheїv.
       Єlena bula dochkoyu Zevsa і Ledi, pered її krasoyu blіdla navіt' krasa olіmpіys'kih bogin'. Usі pravitelі Gretsії domagalisya її ruki, ale vona obrala sobі v cholovіki horobrogo Menelaya.
       Ta Єlenu pіdstupno vikrav Parіs, sin troyans'kogo tsarya. Tse і prizvelo do vіyni, a potіm і do zagibelі slavnogo mіsta, stіni yakogo, za perekazom, zvodili samі bogi.
       Pіd chas vіyni Єlena, yak pro te povіdala slavnozvіsna Gomerova "Іlіada", sidіla v oblojenіy Troї і
... tkala velikiy, podvіyniy
Plasch purpuroviy, na nіm boyovі gaptuvala
zmagannya
Pomіj troyan konebornih і mіdnohіtonnih aheїv,
Scho vіd Areєvih ruk pereterpіli stіl'ki za neї.
       Nu y, zvichayno, gіrko plakala. І sl'ozi її, vpavshi na zemlyu, spalahuvali zolotom і peretvoryuvalisya na kvіti. Zgodom na chest' pershoї krasunі starodavn'ogo svіtu tsі kvіti y dіstali nazvu "іnulya gelenіum", de pershe slovo pohodit' vіd grets'koї y oznachaє "ochischati". Vihodit', "ochischennya Єleni".
       Pravda, mіf pro garyachі sl'ozi Єleni vchenih ne vlashtovuє ot voni y sperechayut'sya. Odnі pov'yazuyut' nazvu roslini ne z іm'yam Єleni, a zі slovom "gelіos", tobto "sontse". І, logіchno, mayut' ratsіyu. Bo forma sutsvіttya tsієї roslini і zabarvlennya kvіtki spravdі duje nagaduyut' nashe zolotosyayne svіtilo.
       Іnshі vivodyat' nazvu vіd grets'kogo slova "gelos" - tobto, "boloto", "zalivniy lug", "zaplava". І tej mayut' ratsіyu. Bo oslina lyubit' rosti po beregah rіchok і na vologih lukah.
       Lyudi zdavna zaprimіtili tsyu bogatirs'kogo zrostu roslinu, Sprobuvali lіkuvati neyu deyakі hvorobi - dopomoglo. Ot і vrahuvali її do svoїh zelenih druzіv. Osoblivo gіdno otsіnili її lіkuval'nі vlastivostі nashі predki slov'yani і nazvali roslinu dev'yatisilom. Vona, movlyav, moje vilіkuvati vіd dev'yati nedugіv.
       Os' yak movit'sya pro roslinu v odnomu z davnіh travnikіv:
       "Trava dev'yatisil, roste kuschikami, visoka, korіn' tovstiy... A roste trava v gorodah po nizinah. Hto j її zvarit' z hlіbom і chasnikom, ta polinom і p'є po pіvlojki natschesertse, usyaku nechist' z seredini vijene".
       U rosіys'kіy movі y dosі pobutuyut' nazvi "dev'yatisil" і "dev'yasil", a na Ukraїnі roslina stala nazivatisya divosilom. Bo spravdі divnu tsіlyuschu silu vіdkrila v nіy narodna meditsina. A sche bіl'shu silu dotochila їy lyuds'ka fantazіya.
       ...- Chi ne poshukati nam divosilu? - proponuyu Іvanovі Mihaylovichu.- Zaraz yakraz vіn maє tsvіsti.
       - Minulisya tі chasi,- odkazuє Nosal',- koli divosil u nas mojna bulo shukati. Ninі hіba scho des' napitati poschastig': babusі z dіdusyami na gorodah viroschuyut'. Otoj teper divosil yakos' і nezruchno nazivati dikoyu roslinoyu...
       І mi poїhali. Troleybusom. Aj u kіnets' susіdn'oї vulitsі.
       Dovіdavshis', hto mi, hazyayka nevelichkogo zatishnogo osobnyachka povela nas uglib gorodu, de na mogutnіh steblah syayali zolotі sonechka.
       - Bachite? Tsіla gryadka narosla. Ranіshe cholovіk divosilom lіkuvavsya, a teper popravivsya, zdorov'ya nіvroku stalo. Ta zіllya bereju, hay vodit'sya. Buvaє htos' poprosit' - podіlyusya...
       - A vashі susіdi ne peresadjuyut' yogo na svoї gorodi? - tsіkavit'sya Nosal'.
       Hazyayka rozvodit' rukami:
       - Na jal'... Tse j ne pomіdori. Ta y malo znayut' pro zіllya. A vono on yake vdatne, spravjnіy divosil!..
       І poki mi oglyadaєmo gryadku, hazyayka nam rozpovіdaє. Vidalasya balakuchoyu, a legendu tu mi chuli vpershe.
       Davnim-davno odnomu cholovіkovі vorojka navorojila, scho vіn pomre, yakscho dotorknet'sya do svogo sina. Toy lyubiv odinaka, prote y jittyam dorojiv. Tomu povelіv vіdvezti sina u dalekі kraї, schob ne zbulosya ote vorojchine prorokuvannya. Lishe gіntsі zrіdka donosili vіstku pro n'ogo.
       Minuli roki. Odnogo razu bat'ko oderjav zvіstku, scho sin hodiv na vіynu, buv tam porubaniy-postrіlyaniy і zaraz lejit' nedujiy, z dnya na den' smertі dojidaє.
       Zapechalivsya bat'ko. Naynyav naykraschih lіkarіv і poslav їh ryatuvati svogo beztalannogo odinaka. Prote nіchim lіkarі zaraditi ne zmogli.
       Todі stariy bat'ko sam polinuv do sina, sl'ozami obmiv yogo rani. І stalosya divo: rani zatyaglisya і sin odujav. Schasliviy bat'ko obnіmav yogo, prigortav і ne mіg natіshitisya, zovsіm zabuvshi pro slova vorojki.
       Ta slovam tim nalejalo zbutisya. І bat'ka ne stalo. Prote vіn ne pomer, a peretvorivsya na divosil. І vіdtodі lyudi lіkuyut'sya tsim zіllyam.
       ...Sluhaєmo legendu і mimovolі zakradaєt'sya dumka: mabut', zadaremne lyudi nazvali tsyu roslinu "divosilom". Nadto vje bagato divnogo voni pov'yazuvali z neyu. І navіt' zovsіm fantastichne, take, scho nіchogіsіn'ko spіl'nogo z pravdoyu nemaє. A vse tsіlyuschu silu tsієї roslini, poyasnennya yakoї temnі lyudi ne mogli znayti. Vvajali navіt', scho divosil dopomagaє borotisya z nechistoyu siloyu, і z tsієyu metoyu yogo listyam obkuryuvali , hlіvi, schob vona tam ne zavodilasya. A sche jіnki kurniki nim obkuryuvali, schob ptitsya dobre neslasya. Tіl'ki treba bulo zbiti potay, udosvіta, abi nіhto ne bachiv, bo yakscho pіdslіdit' htos', to divosilova dіya schezne. Oto y vihodilo: dobre nesut'sya kuri, to podіyav divosil, a nі, to, mabut', htos' pіdgledіv.
       U tsіlyuschu silu tsієї roslini vіrili nadzvichayno. Vvajali, scho divosil dіyav navіt' na vіddalі, tomu rozvіshuvali yogo skrіz', de utrimuvali hudobu. І vіn, yak gadali, mav oberіgati її vіd usyakoї morovitsі...
       Sluhaєmo legendu...
       A jovtі sonechka lagіdno teplyat'sya na gryadtsі. Zvichaynі tak kvіti-sonechka. І yakos' navіt' ne zdaєt'sya, scho tse tsvіte roslina yaka bereje v sobі divo-silu.