GRIGІR TYuTYuNIK
KLIMKO

ROZDІL І
      Klimko prokinuvsya vіd holodnoї rosi, scho vpala yomu na bosі nogi (vidno, kidavsya uvі snі), і pobachiv nad soboyu skam'yanіlo-buzkove nebo, yakim vono buvaє lishe voseni na shodі sontsya, - bez jayvorіnnya, bez legkih z pozolotoyu hmarok po obrіyu, bez usmіhnenoї radostі probudjennya...

A to bula ne zgraya і ne himera opіvnіchna - to buv vihor z velikogo klenovogo ta drіbnogo vishnevogo listya, scho znyavsya nad visіlkom, koli Klimko viyshov u step za stantsіyu і vostannє oglyanuvsya nazad. Ta listyana zgraya stovpom stala u pіd nebessya, vische y vische, a tam zdrіbnіla, rozsipalasya і znikla get' z ochey...

Des' tam, bіlya tih gіr, chuv od lyudey Klimko, bulo velike mіsto Slov'yans'k, a pomіj gorami, prosto na zemlі, lejala brilami sіl', - beri skіl'ki zdujaєsh. Іsche chuv Klimko, scho za sklyanku solі mojna vimіnyati vsyakogo dobra: misochku chi y dvі kukurudzi, vіdertse kartoplі chi y hlіba spravjn'ogo.
      Klimko yshov bosiy, u kutsih shtanchatah, starіy matrostsі, scho bula kolis' goluboyu, a teper stala sіra, ta sche v dyad'kovіy Kirilovіy dіjurtsі...

Koli Klimko dobre napalyuvav її, povіtrya vgorі robilosya zapamorochlivo garyache, vіd n'ogo lomilo golovu, a vnizu hodila hvilyami gusta pіdval'na oholoda.
      Dvі nochі Klimko spav na golomu stolі y odbivavsya vіd patsyukіv palitseyu, stukayuchi neyu po stіnі. Patsyuchnya, scho, libon', uje davno zvikla hazyaynuvati tut, lyakalasya і nishkla, a trohi zgodom, sche Klimko ne vstigav і povіki sklepiti, znovu zavodila viskliviy, z tupotnyavoyu ta shkryabotnyavoyu shabash...

- Syudi-tudi... fuh!.. Pitayusya: de Klimka? Hto bachiv Klimku? Nemaє Klimki, nіhto ne bachiv... A ti os'de! Horosho! U-u-u, horosho!
      Klimko na te lishe vsmіhavsya. Vіn duje zradіv Zul'fatovі і movchav tіl'ki tomu, scho zavjdi buv nebalakuchiy u tovaristvі. Vіn lyubiv sluhati і tiho vsmіhavsya, abo sumnіv, abo naprujuvavsya ves', uyavlyayuchi te, pro scho rozpovіdav tovarish...

      - Teper porodoyu buti їh, porodoyu, schob dim ne vihodiv! - krichav vіn Klimkovі. - Ot tak! O, chuєsh: chhayut'! Nate vam sche, nate! - І sam chhav raz po raz і smіyavsya krіz' sl'ozi.
      Potіm voni nanosili z shahtnoї lіsopil'nі tirsi і tovsto vslali neyu pіdlogu, schob ne tyaglo z pіdvalu; znayshli v barachnomu saraї stare lіjko z nіkel'ovanimi kulyami na bil'tsyah, perenesli do vagovoї і zladnali postіl' іz sіna, yake ne vstigli doїsti shahtnі konі: shahtu-bo vje zatopili vodoyu, a koney zabrali na vіynu...

      - Scho j... treba vertatisya, - nasilu vimoviv vіn, pohlinuvsya klubkom, scho stoyav yomu v gorlі, і zakashlyavsya.

      - O, yak tebe probralo. - Shvets' poklav na pleche Klimkovі veliku ruku, podz'obanu vugіl'nimi skalkami, nache pokroplenu sin'koyu...

      Polіtsaї proyshli povz shevtsya y Klimka, navіt' ne glyanuvshi na nih, і toy, scho v kubantsі, skazav drugomu;

      - Bachiv, yaka kralya? Moje, zaraz vіz'mem?

      - A kudi vona dіnet'sya? Vstignemo sche...

- Bach, skіl'ki їh onono visipalo. Yak gusey.

      Polіtsaї, cholovіk, moje, sorok, vervechkoyu, na odnakovіy vіdstanі odin vіd odnogo shvidko yshli ponad oboma parkanami.

      - Lovitimut' kogos'...

      V ryadah prinishkli, і vіd tsієї tishі, scho nastala vraz, odrubom, na maydanі zrobilosya motoroshno-pohmuro...